Ja we zijn dan sinds gisteren namiddag weer thuis in Hälla.
Het was een emotionele, zware week voor ons, maar ja dat is niet verwonderlijk. Ik heb nog steeds niet het idee, dat Marco er niet meer is, maar dat het allemaal een boze droom is waar ik snel uit kan ontwaken. Maar zo is het helaas dus niet. Het is de bittere, moeilijke, werkelijkheid. We zullen hier met zijn allen er door heen moeten en verder moeten. Maar ja dat kost nu eenmaal tijd. En dan zijn er pa en ma in Oirsbeek. Wat zullen hun het moeilijk gaan krijgen. Ze hebben het nu al erg zwaar nu Marco er niet meer is, maar dat wordt alleen maar erger ben ik bang. Rob en ik hier in het noorden, meer als 2000 km verderop.
Misschien dat ze toch naar boven willen komen, mam zei zoiets tegen ons. Maar denk dat ze dat nu niet moeten beslissen, maar eerst verwerken en uithuilen. Daarna eventueel andere plannen maken. Het afscheid dinsdag van Robs ouders was ons nog nooit zo zwaar gevallen. Je weet dat je ze alleen laat, en wij weer vertrekken naar ons huis hier. Dat doet me eigenlijk nog wel het meeste verdriet. Maar om daarvoor terug te gaan naar Nederland, dat zien zowel Rob als ik toch niet zitten. Ons leven is hier in Hälla, hier leven we het leven dat we willen. Zijn gelukkig en tevree hier. Dan zou het beter zijn als hun eventueel naar boen zouden komen en hier komen wonen. Maar dan zijn ze wel geïsoleerd, want dat hun op hun oude dag nog Zweeds zouden leren spreken, dat geloof ik niet echt. Laten we maar effe afwachten en kijken hoe het verder gaat lopen. We proberen van hier uit wat meer kontakt te onderhouden met hun thuis. Maar ja dat is dan telefonisch kontakt en geen knuffel in werkelijkheid. Das toch niet hetzelfde...
Maar we moeten verder....
Je hebt alleen zo enorm veel om na te denken en te filosoferen, over hoe en wat. Dat maakt het dan ook zo moeilijk. Al die emoties die nog spelen, het verdriet, de teleurstelling, de onmacht, de boosheid.... Daar moeten we gewoon nog door heen. Maar dat zal wel lukken met de tijd.
Hier ook een bedankje aan allen die op de een of andere manier van zich hebben laten horen, telefoontjes, kaartjes, sms-jes en andere berichtjes. Ook de mensen die we toch nog ff gezien hebben in "natura". Bedankt voor al jullie steun.
Wens jullie allemaal een goede dag toe, laat het jullie goed gaan en vergeet niet te genieten van het leven! Voor je weet kan het voorbij zijn.
Carpe Diem, pluk de dag!!!!
Liefs en dikke knuffels van S10
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ja meis, dat zal zo niet meevallen en dan Paps en Mams ook nog achterblijven. Ik had al gedacht dat ze misschien naar boven komen, maar laat dit eerst maar een beetje bezinken. Voor zover dat ooit voor ze lukt ....
Jammer dat we mekaar niet hebben gezien, maar first things first. Limburg is voor ons ook niet om de hoek helaas ..... ;)
Hallo S10, heb net je blog bijgelezen. Wat een verschrikkelijke ervaring zijn jullie rijker. Vreselijk lijkt mij dat. Ik wens jullie veel sterkte met het verwerken van dit verdriet. En veel wijsheid bij de steun die je nu op afstand aan Robs ouders moet geven.
Een reactie posten